Afscheid nemen en een welkom thuis party
Door: Melissa Bouwhuis
Blijf op de hoogte en volg Melissa
22 Mei 2018 | Nederland, Lemelerveld
Mijn allerlaatste reisverslag vanuit Nederland. Wat een bijzondere reis was dit en wat was het afscheid vrijdag zwaar..
Vrijdagochtend bij binnenkomst werd mij verteld dat ik van 9 tot 10 uur niet in de klas mocht zijn. Waarom? Dat was een verassing.. Voor schooltijd hadden we eerst nog een staff meeting. De allerlaatste. Voor de school hadden we smartgames gekocht zodat ook de kinderen in Engeland hier kennis mee zouden maken. Om 9 uur werd ik naar de 3-jarigen gebracht. De voorschoolse opvang. Dit was de enige klas die ik nog niet gezien had. Ik werd meteen verwelkomt door een knuffel van onbekende kinderen. Ik had nog niet eens hallo gezegd. Leuk om op mijn laatste dag te zien hoe ook de voorschoolse opvang al bezig is met het geven van onderwijs. Ik heb met de kinderen gespeeld, gezongen en ik heb geholpen bij het klaarzetten van de tea party. Omdat de voorschoolse opvang uit twee groepen bestaat, een ochtend en een middag groep, hadden ze ook ’s ochtends al een tea party. De kinderen waren enthousiast en hebben goed gegeten van alle lekkernijen.
Rond kwart over 10 ging ik weer terug naar de klas. Mijn laatste assembly. Op vrijdag is dit altijd een feestje. Hierbij vieren ze van alles. Ook Marieke en ik werden nog even in het zonnetje gezet. Wij kregen namelijk de staff award. Dat houdt in of chocola of een challenge. Omdat wij met z’n tweeën waren, kregen wij chocola maar moesten wij ook een challenge uitvoeren. Onze challenge bestond uit het vertalen van de slogan en de kinderen dit in het Nederlands laten zeggen. Een hele uitdaging, maar uiteindelijk is het gelukt.
Na de kleine pauze hadden Marieke en ik tijd om nog iets leuks te doen met de klas. We besloten om beide klassen samen te voegen en een spel te spelen buiten op het schoolplein. Het spel dat we speelde was het vuur, water, spons spel. Een tikspel waarbij het gaat om de meeste kaartjes waarmee je de ander kan verslaan. De kinderen waren enthousiast en het spel werd goed en eerlijk gespeeld. Wat een plezier hadden we met z’n allen. Na het spel nog even snel met elkaar op de foto als herinnering van onze tijd. Toen ik terug liep naar het klaslokaal kwam een meisje mij een knuffel geven en ik zag aan haar dat ze aan het huilen was. Ze vond het niet leuk dat vandaag mijn laatste dag was. Voor huilen was het nog iets te vroeg. Dat wilde ik graag uitstellen tot aan het einde van de middag. Dit ook gezegd tegen haar. Gelukkig ving ze het goed op en hebben we nog even gespeeld.
In de middag hadden we met de hele school een tea party. Dit in het teken van de royal wedding. Wat een feest. Alle klassen zaten in rijen bij elkaar. Iedereen was aan het genieten van al het lekkers op tafel. Na het eten heb ik nog gedanst, gespeeld en vooral genoten van het moment! Het voelde als een grote familie. Wat een bijzonder gevoel en wat was ik dankbaar dat ik er bij mocht zijn. Na de tea party was het tijd om afscheid te nemen. Laat dat nou net iets zijn waar ik niet goed in ben.. Bij binnenkomst in de klas waren er al twee kinderen aan het huilen. Mijn mentor vroeg wat er was en het werd al snel duidelijk dat ze het heel erg vonden dat het mijn laatste dag was. Ook ik hield het niet droog. Wat een liefde, maar vooral wat een leerzame tijd is het geweest. Na veel cadeautjes te hebben gekregen en zelf cadeautjes uitgedeeld te hebben vroeg mijn mentor wat ik nog wilde doen de laatste 5 minuten. Ik zei dat we wel een klein spelletje zouden kunnen doen. Goed plan tot ik een stuk over 12 kinderen zag huilen. De kinderen waren erg verdrietig. Zo verdrietig dat ik mijn laatste 5 minuten bezig ben geweest met het uitdelen van knuffels. Het voelde goed, maar tegelijk ook weer niet. Ik zag hoe verdrietig de kinderen waren, maar ik was tegelijk ook trots op het avontuur.
Na schooltijd even tot rust gekomen en besloten samen met wat leerkrachten en Marieke een laatste drankje in de pub te drinken. We bestelden een fles wijn om te delen. Nou na 2 wijn voelde het al of ik dronken was. Na het drankje weer terug naar school om de laatste spullen op te halen. De laatste keer uitloggen en de laatste keer van school in de auto naar huis. Het voelde gek, maar ik weet zeker dat ik nog een keer terug kom.
Vrijdagavond hadden we een afscheidsetentje met de mensen die werkzaam zijn in year4 en met Lucy. Leuk om onze mentoren ook buiten school te zien en te spreken. Het was erg gezellig en het afscheid was dan ook zwaar. We bedankten elkaar voor de fijne, leerzame maar vooral gezellige tijd. Wat hebben we veel gelachen.
Zaterdag was de dag. Niet alleen de dag van de royal wedding, maar ook de dag om mijn spullen in te pakken. Ik dacht dat het inpakken lastig zou zijn, maar eigenlijk verliep dit vrij goed. Ook alle extra spullen pasten gelukkig in mijn koffer. Rond 12 uur werd ik geroepen. De bruiloft begint!! Met z’n drieën zaten we voor de televisie. De bruiloft leeft in Engeland en dit was dan ook te zien. Na de bruiloft hadden Marieke en ik even een moment voor onszelf. En daar kwamen de tranen dan ook. Het besef was er dan ook dat morgen ONS avontuur ophoudt. Wat een bijzondere vriendschap hebben wij gekregen. Van elkaar niet kennen tot vriendinnen voor het leven. Vele leuke momenten, maar ook mindere momenten. We waren er altijd voor elkaar! Lieve Marieke, dankjewel voor ons mooie avontuur! En ik zie je snel weer! Xx
Zaterdagavond hadden we een afscheidsetentje met de familie van Lucy. Een 5-gangenmenu. Wat was het lekker, maar wat zat ik vol. Ik kreeg er gewoon buikpijn van. Het afscheid viel mij enigszins mee. Dit was meer omdat ik weet dat ze binnenkort met z’n allen naar Nederland toe komen. Het was dus geen goodbye, maar see you soon!!
Zondagochtend om 8 uur ging de wekker. De wekker waar ik zo tegen op zag. De laatste keer wakker worden in mijn slaapkamer, de laatste keer naar de wc, de laatste keer ontbijt. Het voelde gek. Afscheid nemen van Lucy waar ik drie maanden mee heb samengewoond. Op zaterdag had ik een kaart voor Lucy en Marieke geschreven. Om ze te bedanken voor de geweldige tijd. Ik zei tegen ze dat ze de kaart pas open mochten maken als ik weg zou zijn. Rond kwart over 9 gingen we weg. Met buikpijn en mijn hart in mijn keel zat ik in de auto. Nog een keer van de omgeving genieten. Bij het treinstation viel het afscheid mij zwaar. Mijn tijd in Engeland zit er definitief op. Wat ik al zei. Het voelt gek om weg te gaan, maar ik kijk er ook naar uit om weer terug in Nederland te zijn. Nog een laatste knuffel en daar ging ik. Alleen naar de airport, alleen op weg naar huis.
De reis naar de airport verliep anders dan ik had verwacht. Ik dacht dat ik een kaartje had gekocht voor de trein, maar bleek dat ik met de bus moest. Gelukkig was ik op tijd weggegaan. In de bus zaten ook 2 Japanners. Zij hadden iets meer stress. Zij hebben een taxi moeten pakken in de hoop dat hun vliegtuig nog niet vertrokken is. Hoe het daarmee is afgelopen weet ik niet. Op de airport had ik tijd om het cadeautje van Lucy uit te pakken. Een hele mooie kaart en een Engelse etui die ik volgend jaar tijdens mijn WPO kan gebruiken. Om kwart voor 2 mocht ik het vliegtuig in en rond kwart over 4 stond ik weer op Nederlandse grond. Het duurde even voordat ik mijn koffers had. Weer werd ik zenuwachtig. Nu om het feit dat ik mijn familie, vriend en vrienden weer zou zien. En ja hoor, daar stonden ze. Te zwaaien toen ik de deur door kwam. Mijn vrienden hadden een heel groot hart gekocht! Superlief, maar voor in de auto niet heel echt handig hahah..
Bij thuiskomst hingen er slingers voor mij en een welkom thuis bordje. Wat een fijn gevoel om weer thuis te zijn en wat heb ik iedereen gemist. Samen hebben we wat gegeten en geborreld en heb ik veel over mijn avontuur verteld, al was dat lang niet alles…
Mijn tijd in Engeland zit er op. Mijn laatste reisverslag. Wat een avontuur was het. Heel veel positieve dingen, maar ook wat negatieve dingen. Emotioneel was het een moeilijke tijd, maar door Marieke, Lucy en alle mensen in Nederland heb ik kunnen genieten van alles wat ik mocht meemaken. Ik wil iedereen bedanken voor de lieve berichtjes, de kaartjes en ook de telefoontjes. Het normale leven gaat weer beginnen. Deze week vol aan de bak voor mijn rekentoets volgende week. Maar stiekem ook nog steeds aan het genieten van alles wat ik in Engeland heb meegemaakt. Het was een onvergetelijk avontuur dat ik nooit zal vergeten! BEDANKT!!
Vrijdagochtend bij binnenkomst werd mij verteld dat ik van 9 tot 10 uur niet in de klas mocht zijn. Waarom? Dat was een verassing.. Voor schooltijd hadden we eerst nog een staff meeting. De allerlaatste. Voor de school hadden we smartgames gekocht zodat ook de kinderen in Engeland hier kennis mee zouden maken. Om 9 uur werd ik naar de 3-jarigen gebracht. De voorschoolse opvang. Dit was de enige klas die ik nog niet gezien had. Ik werd meteen verwelkomt door een knuffel van onbekende kinderen. Ik had nog niet eens hallo gezegd. Leuk om op mijn laatste dag te zien hoe ook de voorschoolse opvang al bezig is met het geven van onderwijs. Ik heb met de kinderen gespeeld, gezongen en ik heb geholpen bij het klaarzetten van de tea party. Omdat de voorschoolse opvang uit twee groepen bestaat, een ochtend en een middag groep, hadden ze ook ’s ochtends al een tea party. De kinderen waren enthousiast en hebben goed gegeten van alle lekkernijen.
Rond kwart over 10 ging ik weer terug naar de klas. Mijn laatste assembly. Op vrijdag is dit altijd een feestje. Hierbij vieren ze van alles. Ook Marieke en ik werden nog even in het zonnetje gezet. Wij kregen namelijk de staff award. Dat houdt in of chocola of een challenge. Omdat wij met z’n tweeën waren, kregen wij chocola maar moesten wij ook een challenge uitvoeren. Onze challenge bestond uit het vertalen van de slogan en de kinderen dit in het Nederlands laten zeggen. Een hele uitdaging, maar uiteindelijk is het gelukt.
Na de kleine pauze hadden Marieke en ik tijd om nog iets leuks te doen met de klas. We besloten om beide klassen samen te voegen en een spel te spelen buiten op het schoolplein. Het spel dat we speelde was het vuur, water, spons spel. Een tikspel waarbij het gaat om de meeste kaartjes waarmee je de ander kan verslaan. De kinderen waren enthousiast en het spel werd goed en eerlijk gespeeld. Wat een plezier hadden we met z’n allen. Na het spel nog even snel met elkaar op de foto als herinnering van onze tijd. Toen ik terug liep naar het klaslokaal kwam een meisje mij een knuffel geven en ik zag aan haar dat ze aan het huilen was. Ze vond het niet leuk dat vandaag mijn laatste dag was. Voor huilen was het nog iets te vroeg. Dat wilde ik graag uitstellen tot aan het einde van de middag. Dit ook gezegd tegen haar. Gelukkig ving ze het goed op en hebben we nog even gespeeld.
In de middag hadden we met de hele school een tea party. Dit in het teken van de royal wedding. Wat een feest. Alle klassen zaten in rijen bij elkaar. Iedereen was aan het genieten van al het lekkers op tafel. Na het eten heb ik nog gedanst, gespeeld en vooral genoten van het moment! Het voelde als een grote familie. Wat een bijzonder gevoel en wat was ik dankbaar dat ik er bij mocht zijn. Na de tea party was het tijd om afscheid te nemen. Laat dat nou net iets zijn waar ik niet goed in ben.. Bij binnenkomst in de klas waren er al twee kinderen aan het huilen. Mijn mentor vroeg wat er was en het werd al snel duidelijk dat ze het heel erg vonden dat het mijn laatste dag was. Ook ik hield het niet droog. Wat een liefde, maar vooral wat een leerzame tijd is het geweest. Na veel cadeautjes te hebben gekregen en zelf cadeautjes uitgedeeld te hebben vroeg mijn mentor wat ik nog wilde doen de laatste 5 minuten. Ik zei dat we wel een klein spelletje zouden kunnen doen. Goed plan tot ik een stuk over 12 kinderen zag huilen. De kinderen waren erg verdrietig. Zo verdrietig dat ik mijn laatste 5 minuten bezig ben geweest met het uitdelen van knuffels. Het voelde goed, maar tegelijk ook weer niet. Ik zag hoe verdrietig de kinderen waren, maar ik was tegelijk ook trots op het avontuur.
Na schooltijd even tot rust gekomen en besloten samen met wat leerkrachten en Marieke een laatste drankje in de pub te drinken. We bestelden een fles wijn om te delen. Nou na 2 wijn voelde het al of ik dronken was. Na het drankje weer terug naar school om de laatste spullen op te halen. De laatste keer uitloggen en de laatste keer van school in de auto naar huis. Het voelde gek, maar ik weet zeker dat ik nog een keer terug kom.
Vrijdagavond hadden we een afscheidsetentje met de mensen die werkzaam zijn in year4 en met Lucy. Leuk om onze mentoren ook buiten school te zien en te spreken. Het was erg gezellig en het afscheid was dan ook zwaar. We bedankten elkaar voor de fijne, leerzame maar vooral gezellige tijd. Wat hebben we veel gelachen.
Zaterdag was de dag. Niet alleen de dag van de royal wedding, maar ook de dag om mijn spullen in te pakken. Ik dacht dat het inpakken lastig zou zijn, maar eigenlijk verliep dit vrij goed. Ook alle extra spullen pasten gelukkig in mijn koffer. Rond 12 uur werd ik geroepen. De bruiloft begint!! Met z’n drieën zaten we voor de televisie. De bruiloft leeft in Engeland en dit was dan ook te zien. Na de bruiloft hadden Marieke en ik even een moment voor onszelf. En daar kwamen de tranen dan ook. Het besef was er dan ook dat morgen ONS avontuur ophoudt. Wat een bijzondere vriendschap hebben wij gekregen. Van elkaar niet kennen tot vriendinnen voor het leven. Vele leuke momenten, maar ook mindere momenten. We waren er altijd voor elkaar! Lieve Marieke, dankjewel voor ons mooie avontuur! En ik zie je snel weer! Xx
Zaterdagavond hadden we een afscheidsetentje met de familie van Lucy. Een 5-gangenmenu. Wat was het lekker, maar wat zat ik vol. Ik kreeg er gewoon buikpijn van. Het afscheid viel mij enigszins mee. Dit was meer omdat ik weet dat ze binnenkort met z’n allen naar Nederland toe komen. Het was dus geen goodbye, maar see you soon!!
Zondagochtend om 8 uur ging de wekker. De wekker waar ik zo tegen op zag. De laatste keer wakker worden in mijn slaapkamer, de laatste keer naar de wc, de laatste keer ontbijt. Het voelde gek. Afscheid nemen van Lucy waar ik drie maanden mee heb samengewoond. Op zaterdag had ik een kaart voor Lucy en Marieke geschreven. Om ze te bedanken voor de geweldige tijd. Ik zei tegen ze dat ze de kaart pas open mochten maken als ik weg zou zijn. Rond kwart over 9 gingen we weg. Met buikpijn en mijn hart in mijn keel zat ik in de auto. Nog een keer van de omgeving genieten. Bij het treinstation viel het afscheid mij zwaar. Mijn tijd in Engeland zit er definitief op. Wat ik al zei. Het voelt gek om weg te gaan, maar ik kijk er ook naar uit om weer terug in Nederland te zijn. Nog een laatste knuffel en daar ging ik. Alleen naar de airport, alleen op weg naar huis.
De reis naar de airport verliep anders dan ik had verwacht. Ik dacht dat ik een kaartje had gekocht voor de trein, maar bleek dat ik met de bus moest. Gelukkig was ik op tijd weggegaan. In de bus zaten ook 2 Japanners. Zij hadden iets meer stress. Zij hebben een taxi moeten pakken in de hoop dat hun vliegtuig nog niet vertrokken is. Hoe het daarmee is afgelopen weet ik niet. Op de airport had ik tijd om het cadeautje van Lucy uit te pakken. Een hele mooie kaart en een Engelse etui die ik volgend jaar tijdens mijn WPO kan gebruiken. Om kwart voor 2 mocht ik het vliegtuig in en rond kwart over 4 stond ik weer op Nederlandse grond. Het duurde even voordat ik mijn koffers had. Weer werd ik zenuwachtig. Nu om het feit dat ik mijn familie, vriend en vrienden weer zou zien. En ja hoor, daar stonden ze. Te zwaaien toen ik de deur door kwam. Mijn vrienden hadden een heel groot hart gekocht! Superlief, maar voor in de auto niet heel echt handig hahah..
Bij thuiskomst hingen er slingers voor mij en een welkom thuis bordje. Wat een fijn gevoel om weer thuis te zijn en wat heb ik iedereen gemist. Samen hebben we wat gegeten en geborreld en heb ik veel over mijn avontuur verteld, al was dat lang niet alles…
Mijn tijd in Engeland zit er op. Mijn laatste reisverslag. Wat een avontuur was het. Heel veel positieve dingen, maar ook wat negatieve dingen. Emotioneel was het een moeilijke tijd, maar door Marieke, Lucy en alle mensen in Nederland heb ik kunnen genieten van alles wat ik mocht meemaken. Ik wil iedereen bedanken voor de lieve berichtjes, de kaartjes en ook de telefoontjes. Het normale leven gaat weer beginnen. Deze week vol aan de bak voor mijn rekentoets volgende week. Maar stiekem ook nog steeds aan het genieten van alles wat ik in Engeland heb meegemaakt. Het was een onvergetelijk avontuur dat ik nooit zal vergeten! BEDANKT!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
